شاید تاکنون بسیار به این اندیشیده اید که اگر فروش عتیقه جات که غالبا جزو میراث فرهنگی و تاریخی یک کشور هستند، غیرقانونی تلقی می شود، پس چگونه برخی افراد یا کلکسیونرها این اشیا را خریداری کرده و آنها را در مجموعه های شخصی خود نگهداری می کنند؟ به عبارت دیگر آیا دولت ها چشم خود را بر این گونه تجارت ها می بندند؟ برای پاسخ به این پرسش باید ابتدا به این تعریف پرداخت که قانون گذار چه چیزی را عتیقه (آنتیک) می شناسد و میزان حمایت آن از این اشیا تا چه میزان است.

اخلاق و انسانیت اقتضاء می کند که افرادی در معرض مخاطرات جانی و صدمات جسمی قرار می گیرند، از کمک و حمایت همنوعان خود متمتع شوند؛ در قوانین كشورهای جهان، رویكرد های مختلفی پیرامون التزام یا اختیار شهروندان در مساعدت به این قبیل اشخاص پیش بینی شده است.