علائم تجاری

اختیاری یا الزامی بودن استفاده از علامت تجاری|دفتر حقوقی موکل وکیل علامت و طرح صنعتی

 

در کشور ما حق انحصاری استفاده از علامت با ثبت بدست می آید اما واقعیت این است که علامت تجاری یا ثبت ارزش اقتصادی پیدا نمی کند. بلکه مرور زمان و استفاده از تبلیغ بیشتر ارزش اقتصادی یافته و روز به روز به اعتبار آن افزوده می شود و ثبت علامت بدون استفاده یک مانع مصنوعی در مقابل ثبت علائم جدید است. 

  

دفتر حقوقی موکل، ارائه دهنده خدمات حقوقی توسط وکلای پایه یک دادگستری در سراسر ایران

 

به همین دلیل در قوانین بیشتر کشورها، لزوم استفاده از علامت تجاری ثبت شده مورد تصریح قرار گرفته است برای عدم استفاده از علامت ثبت شده در مدت معین، ضمانت اجراهایی پیش بینی شده است. معمول و متعارف ان است که هر شخصی علامتی را قبت کند. باید آن را مورد استفاده قرار دهد و حق ندارد آن را احتکار کند و دیگران را از دسترسی به آن محروم نماید. در آمریکا اصطلاحی هست که می گویند: «علامت را استفاده کن وگرنه آن را از دست خواهد داد» در انگلیس حسن نیست متقاضی در مورد استفاده از آن ضروری است. اگر بعد از ثبت معلوم شود که او علامت را قصد ذخیر سازی و به عنوان مقدمه برای استفاده در آینده به ثبت رسانده و یا به منظور جلوگیری از دسترسی رقبا به علامت مورد دلخواه، به ثبت آن اقدام کرده چنین علامتی قابل ابطال است. بند 4 ماده 47 قانون علایم تجاری 1994 انگلیس بر این امر تاکید دارد.

در حقوق ایران ماده 41 قانون 1386 اینگونه مقرر کرده است: «هر ذینفع که ثابت کند که مالک علامت ثبت شده شخصا یا به وسیله شخصی که از طرف او مجاز بوده است، آن علامت را حداقل به مدت 3 سال کامل از تاریخ ثبت تا یک ماه قبل از تاریخ درخواست ذینفع استفاده نکرده است. می تواند لغو آن را از دادگاه تفاضا کند.

در حالیکه در قانون ثبت علائم و اختراعات 1310 در مورد عدم استفاده از علامت تجارتی مقرره ای وجود نداشت. در نتیجه عده ای تقاضای ثبت علامت تجارتی دیگران را می دادند و چنانچه موفق به ثبت علامت می شدند. این علایئم را به کار نمی بردند، چرا که تولیداتی نداشتند. با این وضعیت مالکین قبلی علامت، از ثبت علامت خود توسط دیگران مطلع نمی شدند.

از طرفی براساس ماده 22 قانون ثبت علائم و اختراعات « کسی که نسبت به ثبت های راجع به علامتی از تاریخ ثبت تا سه سال اعتراض نکرده باشد دیگر نمی تواند نسبت به ثبت آن اعتراض نماید مگر اینکه ثابت کند معترض علیه در حین ثبت عالم بوده است به این که علامت را خود معترض یا کسی که به معترض علامت را انتقال داده، قبلا به طور مستمر استعمال کرده...» لذا چنانچه مالک علامت در مهلت مقرر اعتراض نمی کرد با سپری شدن این مدت حق اعتراض مالک ساقط می شد.

در نتیجه کسی که علامت را ثبت می کرد علامت را در انحصار خود داشت. قانونگذار برای رفع این خلا قانونی (عدم وجود ماده ای در مورد عدم استعمال علامت ثبت شده از سوی مالک) اقدام به وضع ماده 13 آیین نامه اصلاحی 1337 کرد. ماده مذکور اینچنین مقرر می داشت:«در صورتی که علامت ثبت شده برای محصولات مقرر در ماده 1 قانون ثبت علائم و اختراعات 1310 ظرف سه سال از تاریخ ثبت آن از طرف صاحب علامت یا قائم مقام یا نماینده قانونی او بدون عذر موجه مورد استفاده تجارتی در ایران یا در خارجه قرار نگیرد، هر ذینفعی می تواند ابطال آن را از دادگاه شهرستان تقاضا نماید.» ماده مذکور در تاریخ 26/11/1382 طی دادنامه شماره 453 کلاسه پرونده 81/25 هیات عمومی دیوان عدالت اداری ابطال گردید و عملا تا زمان تصویب ماده 41 قانون جدید 03/11/1386، وضعیت قبل از تصویب ماده 13 آیین نامه اصلاحی قانون ثبت علائم و اختراعات 1337 حاکم گردید.
مطابق بند 1 فقره ج ماده 5 کنوانسیون پاریس نیز: «اگر در کشوری استعمال علامت ثبت شده اجباری باشد، ثبت مزبور را نمی توان ابطال کرد مگر در موردی که مدت ثبت شده اجباری باشد، ثبت مزبور را نمی توان ابطال کرد مگر در موردی که مدت کافی گذشته باشد و ذی نفع علل استعمال را ثبت کند.» البته به نظر می رسد که «علل استعمال» در این بند صحیح نیست زیرا ذینفع باید جهات عدم استعمال را ثابت یا توجیه کند.

در موافقنامه تریپس نیز در بند یک ماده 19 اینگونه به این امر پرداخته شده است:

«اگر استفاده (علامت تجاری) مستلزم استمرار در ثبت باشد این ثبت ممکن است تنها پس از اینکه حداقل سه سال مستمر از این علامت استفاده نشد لغو گردد، مگر...».

با جمع بندی مطالب بالا به این نتیجه می رسیم که درخواست ابطال علامت دیگری با شرایطی و در مهلت مقرر تحت عنوان عدم استعمال از دادگاه امکانپذیر است. در اینجا این صاحب علامت است که باید استعمال علامت را توسط خویش اثبات نماید.

لینک دین
تلگرام
اینستاگرام
الووکیل

ورود اعضا

برای دریافت خدمات حقوقی ثبت نام کنید